Değerli dostlarımız,

Ülkemiz üzerinde çok farklı emellere sahip kesimlerce son yıllarda uygulanan iç ve dış etkenlerle yaÅŸadığımız geliÅŸmeler sonucu bugünlerde yüreÄŸimiz buruk da olsa bir 30 AÄŸustos Zafer Bayramını daha kutluyoruz.  

Mustafa Kemal Atatürk, 31 Temmuz 1920 tarihinde, Afyonkarahisar Kolordu Dairesi’nde subaylara hitaben yaptığı konuÅŸmanın tam metninde ÅŸöyle demektedir;

Millet, bağımsızlığını ordudan bekler

* Millet, bağımsızlığının muhafazasından ibaret olan hayati gayesinin teminini ordudan, ordunun ruhunu teÅŸkil eden subaylardan bekler. Ä°ÅŸte subayların yüce olan vazifesi budur.

* Allah göstermesin milletin bağımsızlığı ihlal edilirse bunun vebali subaylara ait olacaktır.

ArkadaÅŸlar!

Ä°ngilizler ve yardımcıları, milletimizin bağımsızlığını imhaya karar vermiÅŸlerdir. Milletler bağımsızlıklarını hiç kimsenin lütuf ve atıfetine borçlu deÄŸildir.

Hiç kimse kimseye, hiçbir millet diÄŸer millete, hürriyet ve bağımsızlık vermez. Milletlerin tabiatında en yaratılıştan mevcut olan bu hak, milletlerce kuvvede, mücadele ile mahfuz bulundurulur. Kuvveti olmayan, dolayısıyla mücadele edemeyen bir millet, mahkum ve esir vaziyettedir. Böyle bir milletin bağımsızlığı gasp olunur.

Dünyada hayat için, insanca yaÅŸamak için, bağımsızlık lazımdır. Bağımsızlık sahibi olmak için, kuvvet sahibi olmak ve bunun için mevcudiyetini ispat etmek icap eder. Kuvvet ordudur.

Ordunun hayat ve saadet kaynağı, bağımsızlığı takdir eden milletin, kuvvetin lüzumuna olan vicdanı imanıdır.

Ä°ngilizler, milletimizi bağımsızlıktan mahrum etmek için, pek tabii olarak evvela onu ordudan mahrum etmek çarelerine giriÅŸtiler. Mütareke ÅŸartlarının tatbikatı ile silahlarımızı, cephanelerimizi, bütün müdafaa vasıtalarımızı elimizden almaya çalıştılar. Sonra kumandanlarımıza ve subaylarımıza tecavüz ve taarruza baÅŸladılar. Askerlik izzeti nefsini yok etmeye gayret ettiler.

Ordumuzu tamamen laÄŸvederek, milleti, bağımsızlığını muhafaza için muhtaç olduÄŸu dayanak noktasından mahrum etmeye teÅŸebbüs ettiler. Bir taraftan da müdafaasız, ordusuz bıraktıklarını zannettikleri milletin de, izzetinefsine, her türlü haklarına ve mukaddesatına taarruzla, milleti alçaklığa, boyun eÄŸmeye alıştırmak planını takip ettiler ve ediyorlar. Her halde ordu, düÅŸmanlarımızın birinci taarruz hedefi oldu.

Orduyu imha etmek için mutlaka subayları mahvetmek, aÅŸağılamak lazımdır.

Buna da teÅŸebbüs ettiler. Bundan sonra milleti koyun sürüsü gibi boÄŸazlamakta, engeller ve müÅŸkülat kalmaz.

Bu hakikat karşısında ve içinde bulunduÄŸumuz vaziyete göre subaylar heyetimize düÅŸen vazifenin mahiyeti, ehemmiyeti ve kıymeti kendiliÄŸinden meydana çıkar.

Milletimiz hür ve bağımsız yaÅŸamak lüzumuna tam bir iman ile kani olmuÅŸ ve buna kati azim ile karar vermiÅŸtir. Zaman zaman, ÅŸurada burada üzüntü verici karaktersizliklerin görülmüÅŸ olması, hiçbir vakit milletimizin genel kanaatine, hakiki imanına sekte vurmamıştır ve vurmayacaktır. Dolayısıyla kuvvetin, ordunun vücudu için lazım olduÄŸunu söylediÄŸim kaynak ki, milletin vicdanı-imanıdır, mevcuttur.

Ordu ise, arkadaÅŸlar, ancak subaylar heyeti sayesinde vücut bulur. Malum bir askeri hakikat, felsefi hakikattir;  “ordunun ruhu subaylardadır”.

O halde subaylarımız, düÅŸmanlarımız tarafından yıkılmak istenilen ordumuzu tamir edecek ve canlandıracak ve ordu ve milletimizin bağımsızlığını muhafaza edecektir.

Millet, bağımsızlığının muhafazasından ibaret olan hayati gayesinin teminini ordudan, ordunun ruhunu teÅŸkil eden subaylardan bekler. Ä°ÅŸte subayların yüce olan vazifesi budur.

Allah göstermesin milletin bağımsızlığı ihlal edilirse bunun vebali subaylara ait olacaktır.

Subaylar, izah ettiÄŸim yüce, mukaddes ve bütün açılardan üzerlerine düÅŸen vazife itibariyle, bütün mevcudiyetleriyle ve bütün dikkat ve ferasetleriyle, giriÅŸtiÄŸimiz bağımsızlık mücadelesinde birinci derecede faal ve fedakar olmak mecburiyetindedirler.

Åžahsi ve özel hayatları itibariyle de subaylar, fedakarlar sınıfının en önünde bulunmak mecburiyetindedirler. Çünkü düÅŸmanlarımız herkesten evvel onları öldürür. Onları aÅŸağılar ve hor görürler.

Hayatında bir an olsa bile subaylık yapmış, subaylık izzetinefsini, ÅŸerefini duymuÅŸ, ölümü küçümsemiÅŸ bir insan, hayatta iken, düÅŸmanın tasarladığı ve reva gördüÄŸü bu muamelelere katlanamaz. Onun yaÅŸamak için bir çaresi vardır. Åžerefini korumak! Halbuki düÅŸmanlarımızın da kastettiÄŸi, o ÅŸerefi ayaklar altına atmaktır. Dolayısıyla subay için ya istiklal, ya ölüm vardır. Fakat arkadaÅŸlar ölmeyeceÄŸiz, bağımsızlığımızı muhafaza ederek yaÅŸayacağız ve milletimizi daima bağımsız görmekle bahtiyar olacağız!

Büyük Atatürk'ümüzün 93 yıl önceki bu tespitleri ışığında tüm TÜRK MÄ°LLETÄ°'nin 30 AÄŸustos Zafer Bayramını kutlarız.

NE MUTLU TÜRK'ÜM DÄ°YENE...