ERDOĞAN GÜMÜŞ'ÜN YENİ YAZISI (HÜRRİYET SEYAHAT)

“Babacığım seni çok özledim. Sen buraya ne zaman geleceksin. Burada yağmurlar yağıyor. Benim öğretmenim ne yazarsam aferin diyor.” 

Belli ki, henüz okumayı yazmayı öğrenmiş bir çocuğun minicik parmakları arasındaki kaleminden kargacık burgacık dökülen birkaç satırdan ibaret yürek yakan sözler… Meraklı gözler, duvarda asılı duran sararmış bir mektup yaprağının üzerindeki satırları üzgün bakışlarla okumaya dalmış. Yazılmasının üstünden kim bilir kaç yıllar geçmiş olan o mektup kâğıdında, bir mahkûmun gözyaşlarının izlerine takılıyor gözlerim. Ve mektubun üzerinde soğukluğunu hissettirircesine buz gibi duran “Görülmüştür” kaşesi!..

2006 yılından itibaren müze hâline dönüştürülen Ulucanlar Cezaevi’nin daracık hücre ve koğuşlarında dolaşırken ilk dikkatimi çeken, mahkûm yakınlarından birinin mektubundaki satırlar oluyordu. Böylesine elem ve hasret kokan satırlar, kimi ziyaretçileri hüzne boğarken, bazılarının da buğulanan gözlerine şahit oluyordum. 2006 yılında kapatılma kararı alındığında, dönemin Altındağ Belediye Başkanı Veysel Tiryaki’nin şahsi gayretleriyle müzeye dönüştürülmüş ünlü hapishane. Bu tarihten sonra kapılarını, bir daha açmamak üzere mahkûmlara kapatırken, belki de hiç kapatılmamak üzere müze olarak ziyaretçilere açıyordu soğuk duvarlarını…

Ankara Kalesi’nin doğusunda bir tepe üzerinde 1924 yılında inşa edilmiş olan Ulucanlar Cezaevi, Cumhuriyet tarihimizin ilk binalarından biri olarak dikkat çekiyor. İlk adı Cebeci Tevkifhanesi. Sonraki dönemlerde sırasıyla Ankara Asri Cezaevi, Ankara Cebeci Sivil Cezaevi, Ankara Merkez Kapalı Cezaevi ve Ulucanlar Cezaevi olarak adlandırılmış. 1925-2006 yılları arasında 81 yıl aralıksız cezaevi olarak kullanılan bu binalar, yakın tarihimizin birçok olayına tanıklık etmiş. Nice mahkûm isyanlarına sahne olmuş. Kimler geldi kimler geçti koğuşlarından ve hücrelerinden... Kader mahkûmları, azılı katiller, hırsızlar ya da sayamayacağımız onlarca suçtan dolayı hapishaneye düşenler değil sadece burada gün sayanlar; yazdıkları, söyledikleri, düşündükleri için özgürlüklerinden olanlar da bu dikenli tel örgüler arasında çile doldurmuşlar.